Miecz półtoraręczny

Półtorak to zdrobniona i potoczna nazwa europejskiego miecza bastardowego (z ang. bastard sword) zwanego też półtoraręcznym, którego konstrukcja umożliwia walkę zarówno jedną, jak i dwiema rękami. Pojawił się w XIII wieku, bardzo popularny od połowy XIV wieku, z powszechnego użycia wyszedł na początku wieku XVI.

Miał około 110-140 cm długości, a jego typowa waga oscylowała w granicach 1,2-1,6 kg, ale zdarzały się egzemplarze lżejsze (ok. 1 kg) i cięższe (ok. 2 kg).

Określenie półtoraręczny wzięło się z problemu klasyfkacji tego typu mieczy - ich rękojeść jest znacznie dłuższa niż w mieczach jednoręcznych, a zarazem krótsza niż w mieczach prawdziwie dwuręcznych ("mieczach wielkich"). Umożliwia ona dołożenie drugiej ręki, ale w wielu egzemplarzach nie jest to chwyt pełny, dłoń opiera się częściowo na rękojeści, a częściowo na głowicy lub też tylko na głowicy). Wszystkich tego typu mieczy można używać jedną ręką.


Jest najbardziej wszechstronnym typem miecza, zdatnym do zadawania zarówno pchnięć, jak i cięć, używania pieszo (najczęściej oburącz) lub z grzbietu konia (nierzadko z tarczą). Gdy na przełomie XIV i XV wieku zaczęły upowszechniać się zbroje płytowe, repertuar technik wzbogacił się o tzw. półmiecz – broń trzymana była jedną ręką za rękojeść, a drugą w 1/2-2/3 głowni, co umożliwiało zadawanie bardzo precyzyjnych i silnych pchnięć (znacznie skuteczniejszych w walce z przeciwnikiem noszącym zbroję płytową), a także zadawaniem ciosów głowicą lub jelcem. W doświadczonych rękach był bronią bardzo skuteczną. Był używany nie tylko na polach bitew, ale również do pojedynków.


Określenie "półtoraręczny" zostało nadane przez kolekcjonerów mieczy. Poprawna nazwa to "miecz długi", jednakże z powodu utożsamiania tej nazwy z mieczem jednoręcznym, miecz bastardowy jest najczęściej nazywany półtoraręcznym.

Miecz dwuręczny

Miecz dwuręczny typ miecza charakteryzujący się dwuręcznym chwytem rękojeści. W Europie rozwinął się w pełni na przełomie średniowiecza i renesansu. Był bronią piechoty.

Od mieczy jedno– i półtoraręcznych, oprócz sposobu trzymania, różni się większymi rozmiarami i wagą (średnio około 3,5kg). Często, zwłaszcza w późniejszych modelach, rozbudowywany był jelec, a na głowni tworzono tzw. rikasso: dodatkowe miejsce chwytu umieszczone tuż przed jelcem – dawało ono możliwość walki na mniejszym dystansie, ale dłoń zostawała automatycznie o wiele bardziej narażona na rany. W dodatku, przy chwycie na rikassie, miecz tracił równocześnie w dużym stopniu atut siły ciosu, ale za to zyskiwał na szybkości.

Miecze dwuręczne często i chętnie były wykorzystywane jako reprezentacyjna broń gwardii pałacowych. Nawet wykonywano dla nich specjalne, bogato zdobione egzemplarze, które nierzadko charakteryzowała wielka waga. Być może to one stały się osnową dla powstania istniejącego do niedawna w historii przekonania o niesamowitej masie mieczy bojowych.


Espadon




Flamberg



Claymore



No-dachi

Miecz jednoreczny

Miecz – biała broń sieczna, charakteryzująca się prostą głownią, zwykle obosieczną (badacze średniowiecza nie uznają pojęcia miecz jednosieczny odnoszącego się do zakrzywionych mieczy - miecz prosty może być tylko obosieczny - jednosieczne są kord, tasak i szabla) i otwartą rękojeścią. W zależności od typu, miecz trzymany był jedną ręką (większość mieczy) lub dwiema rękami. Do mieczy jednosiecznych zalicza się też japońską broń sieczną typu katana, z zakrzywioną jednosieczną głownią.
Długość 60cm-100cm
waga 0,8 - 1,8 kg



Części miecza:
I Rękojeść:
1. Głowica
2. Trzon
3. Jelec
II Głownia:
4. Taszka
5. Zastawa
6. Płaz
7. Ostrze
8. Sztych
9. Zbrocze
10. Czubek
III Pochwa:
11. Okucie
12. Trzewik




Miecz karoliński, europejski i jego ewolucje






Miecz Wikiński






Chopesz staroegipski miecz królewski



Jian - długi miecz chiński



Gladius – krótki miecz rzymski



Spatha – długi miecz rzymski (kawaleryjski)



katana – miecz japoński



Sejmitar, Szabla